تصویری حدودا دودقیقه‌ای به‌تازگی در فضای مجازی منتشر شده که در آن مدیر کسب و کار یک شرکت به‌طور متناوب از واژه‌های انگلیسی در کنار فارسی استفاده می‌کند. این اقدام با انتقادهای فراوان روبرو شده است؛ زیرا بسیاری از این واژه‌ها معادل‌های فارسی دارند و استفاده از آن‌ها، علاوه بر اینکه نیاز نیست، می‌تواند لطمه‌ای به غنای زبان مادری وارد کند. این میزان استفاده از واژه‌های انگلیسی در یک سخنرانی رسمی در کشوری که زبان فارسی یکی از عناصر اصلی هویت ملی آن است، طبیعی نیست. به کار بردن اصطلاحات انگلیسی به جای بهره‌گیری از معادل‌های فارسی موجود، اغلب به عنوان تلاشی برای نشان دادن آگاهی، باسوادی و اعتبار فردی تلقی می‌شود.

زبان فارسی، که همواره نماد هویت ملی و وحدت فرهنگی ایران بوده است، طی سالیان متمادی در برابر حملات مقاومت کرده و محکم و استوار به حیاتش ادامه داده است. استفاده بی‌رویه از اصطلاحات خارجی می‌تواند به‌تدریج موجب فرسایش این غنا و اصالت شود. در نتیجه، توجه به معادل‌های فارسی بلکه به تقویت هویت ملی و حفظ ارزش‌های فرهنگی کمک می‌کند.
واکنش‌های گسترده در شبکه‌های اجتماعی نشان می‌دهد مردم ایران نسبت به حفظ زبان مادری حساسیت فراوانی دارند. این حساسیت ناشی از اهمیت زبان فارسی به عنوان نماد وحدت و هویت فرهنگی است که باید از تضعیف یا نادیده‌گرفتن آن جلوگیری شود. زیرا پاسداری از زبان مادری منجر به حفظ وحدت ملی و تقویت هویت فرهنگی می‌شود.

بسیاری از اصطلاحاتی که مدیر محترم بر زبان می‌آورد معادل فارسی دارند

بسیاری از عباراتی که مدیر محترم بر زبان می‌آورد معادل فارسی دارند. او می‌توانست با استفاده از کلماتی؛ چون منابع انسانی، جهانی، برنامه راهبردی، داده، کسب و کار، مسیر، متخصص، همکاری طولانی‌مدت و غیره هم معنا و مفهوم مورد نظرش را بهتر منتقل کند و هم به «رنج سی‌ساله فردوسی» برای زنده نگه‌داشتن زبان فارسی احترام بگذارد. این سبک سخن گفتن، نه‌تنها ضرورتی ندارد؛ بلکه می‌تواند به تدریج به تضعیف زبان فارسی منجر شود.

با توجه به اهمیت زبان فارسی که سال‌ها پابرجا مانده و از ستون‌های اصلی هویت ملی به شمار می‌آید، باید در عرصه‌های رسمی و عمومی از ورود بی‌رویه واژه‌های بیگانه جلوگیری شود. استفاده از معادل‌های فارسی، علاوه بر حفظ غنای زبان، نشان‌دهنده احترام به ارزش‌های فرهنگی و هویتی کشور است. ترکیب فارسی و انگلیسی برای اثبات باسواد بودن، منحصر به یک فرد و یک جلسه نیست. افراد زیادی در حرفه‌های مختلف برای آنکه وانمود کنند بیشتر از دیگران می‌فهمند عبارات خارجی را بر زبان می‌آورند. برای آن‌ها مهم نیست مخاطب متوجه بخشی از حرف‌های‌شان نشود؛ چون اساسا هدف اقناع کردن مخاطب نیست و خودنمایی و جلب توجه بیش از انتقال پیام اهمیت دارد.