حضور پررنگ ادبیات اقتصادی در شعار سال‌های دهه اخیر، به وضوح به چشم می‌خورد. اما یکی از نکاتی که در این شعار‌ها جلب توجه می‌کند، بحث تولید است. موضوعی که در چند سال اخیر بیش از دیگر مفاهیم اقتصادی در شعار‌ها وجود داشته است.
سوالی که در اینجا مطرح می‌شود این است که چرا تولید؟ چرا رهبر معظم انقلاب بر موضوع تولید تاکید کرده‌اند؟ و اینکه چرا باید برای بهبود شرایط اقتصادی کشور، به سمت تمرکز بر تولید برویم؟
هر کشوری در دنیا برای دستیابی به پیشرفت و توسعه، قطع وابستگی از دیگر کشورها، داشتن استقلال و قدرت، باید بتواند در حوزه‌های اساسی خودکفا و مستقل باشد. به طور قطع اقتصاد یکی از بخش‌هایی است که هر کشور و دولتی نیاز دارد که در آن زمینه پیشرفت کند. تا در نهایت بتواند به استقلال مالی و سیاسی برسد.
وجود منابع انرژی مختلفی از جمله نفت و گاز در ایران و کسب درآمد از این طریق، شاید در ظاهر اتفاق مثبتی قلمداد شود، اما نکته‌ای که وجود دارد این است که اگر اتکا به این حوزه بیش از حدِ مطلوب و منطقی باشد و همچنین پایه و اساس اقتصاد کشور بر مبنای صادرات نفت بنا شده باشد، در شرایط حساس، معایب خود را نشان خواهد داد. وابستگی اقتصاد ایران به صادرات نفت و کم‌کاری در برخی صنایع مهم کشور، منجر به تضعیف این صنایع و وابستگی بالای کشور به صادرات نفت شده است. در نتیجه این اتفاق، سرعت چرخ‌های بخش تولیدی کشور کند شده و نه تنها در بازار‌های صادراتی منطقه حضور پررنگی ندارد، بلکه برای تامین نیاز‌های داخلی نیز در برخی زمینه‌ها نیازمند تولیدات دیگر کشورها بوده و به واردات روی آورده است.
این در صورتی است که برای دستیابی به موفقیت، پیشرفت و استقلال، باید در بیشتر بخش‌های تولیدی کشور خودکفا بود. در واقع یکی از مهم‌ترین راهکار‌های رسیدن به توسعه، اتکا به توان و ظرفیت داخلی برای افزایش تولید است. ایران نیز از این قاعده مستثنی نیست و باید برای بهبود وضعیت اقتصادی خود برای بهبود وضعیت بخش مولد کشور، برنامه‌های منطقی و جدی را تدوین و به صورت منظم‌تری اجرایی کند.
به طور طبیعی یکی از عوامل افزایش تولید در هر کشوری، افزایش سرمایه موردنیاز است؛ یعنی در صورت وجود عوامل دیگر، افزایش سرمایه‌گذاری باعث افزایش تولید خواهد شد.
چین و رشد باورنکردنی
کشور چین یک نمونه موفق در رشد و پیشرفت اقتصاد خود به شمار می‌رود. این کشور که تا قبل از سال ۱۹۷۸، اقتصاد بسته‌ی سوسیالیستی داشت، با در پیش گرفتن سیاست‌های در‌های باز و افزایش تولید برای صادرات، توانست به یکی از کشور‌های موفق در حوزه اقتصادی تبدیل شود. با افزایش جذب سرمایه‌گذار خارجی و به کارگیری نیروی انسانی برای افزایش تولید، در نتیجه باعث شد که رشد اقتصادی سالانه این کشور در دهه‌های اخیر بین ۸ الی ۱۰ درصد باشد؛ عددی که تا پیش از تحقق آن، باورنکردنی بود. علاوه بر این، اتخاذ این سیاست‌ها منجر به کاهش فقر، کاهش بیکاری و افزایش رفاه و رضایتمندی مردم این کشور شده است.
با توجه به نکته مذکور و وضعیت حال حاضر اقتصاد ایران به لحاظ وجود تحریم‌های سنگین و ناکارآمدی برخی مدیران، روشن است که یکی از ابزار‌های پیشرفت کشور در این شرایط، افزایش سرمایه‌گذاری، اتکا به توان و ظرفیت داخلی و افزایش تولید است. در صورت عملی شدن این اتفاق، به طور طبیعی افزایش اشتغال و کاهش نرخ بیکاری، افزایش تولید ناخالص داخلی، خودکفایی و کاهش وابستگی به واردات و در نهایت رشد اقتصادی از جمله پیامد‌های آن است.